troostprijs...

Het “niet vangen” lijkt nog even aan te houden.


Het humeur lijdt er allerminst onder; wat wil je ook; een vrije zaterdagmiddag met visvrienden Ard en René een middagje achter de snoek en baars aan geweest.

Mijn eerste vlucht van een “halve-kip-spinner”, een prachtig eigenbouwtje van René eindigt na een meter al in een snoekebekje. Helaas lost het snoekje na een aantal seconden.
Dat was het dan… die middag zal geen visje zich meer verlagen aan mijn spinner of plugje te gaan hangen. René vangt nog een mini-snoekje en Ard is spekkoper met 6 baarsjes.
Aan het einde van de lange wandeltocht rond het Twiske passeren we nog een mijn oude ruisvoornstekken. De laatste keer in april dat ik daar met Maya was had ik een biertje uitgezet voor dorstiger tijden. Aan een touwtje en een stokje.

Zou het er nog zijn? Ik twijfel eerst zeer daaraan. Maar als we de stek naderen en ik zie hoe de rieten hebben opgerukt neemt mijn hoop toe.
Ik bluf en zeg tegen Ard, die mij daarop wat glazig aankijkt “ik ga even een biertje vangen”

Aan het water gekomen zie ik het blikje op ongeveer 80 cm diepte liggen… het heeft toch op me gewacht! Het touwtje is welliswaar doorgerot na 5 weken, het blikje wat verweerd en begroeid maar toch. Na een actie met het schepnet en wat schoonmaakwerk toch een héél aardige troostprijs op een warme dag!

Ard & René, ik heb weer genoten van jullie gezelschap. Wat mij betreft doen we het snel over!