De oproep van het visje...

De laatste weken vond ik het niet het fijnste weer om te vissen. Vooral de gladheid en het idee onderuit te gaan met fiets (niet zó erg) en hengel (veel erger!) heeft mij veelal weerhouden.
Een koud bezoekje aan het Nieuwe Meer bleef helaas onsuccesvol.

Tijd om mij met andere zaken bezig te houden...

Nou woont in mijn bureaula sinds jaar en dag een klein visje. Niet van die natte soort natuurlijk.
Van balsahout is 'ie.  Ik maakte het zeker 15 jaar geleden. Misschien nog langer zelfs. Uit een serie die ik toen maakte is 'ie bewaard gebleven. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om hiermee te gaan vissen. Hij was te mooi, vond ik, en hij had iets ontegenzegelijk grappigs in z'n blik. (hij doet me altijd aan iets Japans denken)

Soms herinnert 't visje mij aan de zaken die écht belangrijk zijn in 't leven. Als ik dan de la open doe, rolt 't naar voren en lijkt mij iets te wilen zeggen.  Zoiets als:  "ga er toch uit man... ga vissen! 't is heerlijk weer"
Dat soort oproepen mag ik wel... ik laat mij er graag door overhalen.

Toen ik, ergens deze week, mijn lade opende en achterin het visje zag liggen- helemaal alleen en licht bestoft - dacht ik plots: daar moet toch eens wat aan gedaan.
Het is niet goed dat de vis alleen zij...

En zo geschiedde.
Inmiddels ben ik bezig met de vervaardiging van wat pluggen. Hopelijk worden het échte vang-visjes.

En héél misschien, als het mee zit... komt er wel een broertje of zusje bij voor mijn lade-visje!

(wordt zeker nog vervolgd)