Herfstgeuren en de Baarzenboot....

Een héél lichte regennevel filtert het eerste allereerste daglicht. Zelfs het felle schijnsel van de nieuwe straatlantaarns wordt op aangename wijze verstrooid - net of er kleine wolkjes van licht omheen cirkelen.
De lucht voelt zacht aan. Nog wel...nóg wel.....

Wat is het heerlijk om op weg te zijn naar het viswater in de zeer vroege ochtend!

Toch is duidelijk aan alles te merken dat de herfst is binnengeslopen; de dagen worden merkbaar korter en het aantal blaadjes dat aan het wegdek kleeft is teveel geworden om te kunnen negeren.
En hoe graag doe ik dat; negeren. De zomer zo nog een béétje uitrekken…
Een tijdje lukt dat nog wel; als ik de eerste blaadjes zie misleid ik mijzelf en denk iets als “mmm, maandagochtendexemplaar?"  of  "hé, een zomerstormpje?". Maar dan later – als de aantallen komen en steeds meer exemplaren door de lucht naar beneden dwarrelen - duurt het niet lang meer voor ik mij gewonnen geef. Het is herfst!
Als ik de Amsterdamse herfstlucht opsnuif realiseer ik me echter plotseling dat er iets ontbreekt...

Die lucht! Die scherpe en tegelijkertijd zoete geur. Verrotting ook - en rubber. Maar op een aangename manier.
Ineens. Sterk. Overheersend. En onontkoombaar.
Zó ruikt de herfst. Dacht ik.  Echt! Ik dacht werkelijk dat dát de geur van de herfst was!

Totdat, ik op een mooie herfstdag eens terug ging naar mijn geboortestad. Zodra ik de trein uitstapte raakte de geur mij en sloeg mij emotioneel bijna tegen de vlakte; HERFST!

In een razendsnelle stroom kwamen allerlei herinneringen voorbij. Geur is immers een van de meest directe prikkels voor ons brein. Het maakt vrijwel meteen iets los. De filtering van het denken hoeft er niet meer overheen. Het is een oer-iets.
Na mijn aanvankelijk eerste verwarring viel toen het muntje. Nu nóg kan ik me erover verbazen hoe lang dat heeft geduurd.
Wist ik veel... 
Vanaf mijn vroegste jeugd en gedurende mijn hele verdere leven had deze geur voor mij het begin van de herfst betekend. Ergens, heel vroeg in mijn bestaan, had mijn brein die link gemaakt en nooit meer was er aanleiding geweest om die koppeling ter discussie te stellen.
Nu begreep ik pas dat wat ik rook niets meer of minder was dan de geur van de suikerbietencampagne.
Soms is een nieuw inzicht leuk. Vaak verhelderend. Maar ook, zo blijkt, kan het iets wegnemen. Een bepaalde charme misschien? Herfst zou nooit meer hetzelfde zijn.

En dan… plotseling zijn we terug in Amsterdam met haar suikerbietenvrije herfstlucht, haar gevallen blaadjes en door de regennevel gefilterde lantaarnlicht.
 Hoezeer ik ook besef dat dit soort ochtenden genoten dient te worden, de invulling die ik er gisteren aan gaf was minder romantisch dan het begin van dit stukje deed vermoeden; ik lag nog op één oor. 
Uitgeslapen ging ik later in ochtend naar de waterkant. Probeerde wat baarzen te verleiden langs de steigertjes bij het Nieuwe Meer, de sluis bij het IJsbaanpad, de brug bij de Olympiakade. Alles viste ik zorgvuldig af maar tevergeefs….het bleef angstvallig stil.

Op de terugweg naar huis kom ik langs een Haventje. Twee grote zandboten verwisselen van plekje en dat gaat met veel waterverplaatsing en geweld van de  schroeven gepaard; het water lijkt te koken. Deze kans kán ik niet voorbij laten gaan en ik parkeer de fiets opnieuw.
In de stroming gooi ik mijn shadje en vis geconcentreerd en vol nieuwe verwachting binnen. Eénmaal voel ik geknabbel en haak ik een baarsje dat een paar seconden later losschiet. Het zou de laatste kans zijn van vandaag.
Als mijn fietsbanden een tijdje later weer naar huis sissen over het donkernatte asfalt heb ik, op mijn manier, toch van de Amsterdamse herfstlucht genoten.

minishadjes...

De minishadjes deden het weer goed gisteren! En wat zijn ze mooi, die kleine rovertjes.

Bas, dank voor de foto!

De kleine verleiders...

Ik was er al een tijdje naar op zoek. Verse spiering. Ik vond ze in een héél klein formaat 3-6 cm. ongeveer. Hier gefotografeerd in een klein borrelglaasje.

Benieuwd wat de baarzen er van vinden...een verslag volgt binnenkort!

Zaterdag 19.30 en de eerste baars is reeds bezweken voor de verleiding.

Binnenkort meer spieringtestjes... Ik denk dat ik maar weer eens een bezoekje breng aan de dealer.

Luie baarzen in het donker...

Vanavond na het eten kriebelde het alweer. Nog even achter de baarzen aan!

Gisteravond viste ik een klein haventje af. Peuteren langs het kantje en onder een oud bruggetje. Maar wat ik ook probeerde...ze hadden er géén zin in!

Vanavond revanche. Naast de shads gaan ook wat wormen mee in 't rugzakje. Als er zo weinig geanimeerd geaasd wordt wil dat nog wel's helpen. Ik heb gróót vertrouwen in wormen als aas.

Rond 19.15 sta ik op één van de ponton's op het Nieuwe Meer. Gisterochtend ving ik hier een mooie baars. Toen 'ie naar boven kwam kwamen z'n broertjes en zusjes mee. Móóie vissen zaten daarbij! Jammer genoeg bleef het bij die ene baars en was het feestje metéén over. Jammer.

Met mijn mini-shadje vis ik in zo 5 minuten een paar meter langs het ponton af. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn.

Dan bedenk ik opeens dat ik 't met wormen zou proberen. Ik verwijder m'n shadje en monteer een worm.

Zoeffffff! Het dropshotgewichtje suist naar 3 meter en sleurt de worm achter zich aan. Ik voel nog dat het de bodem raakt en ik kan nauwelijks twee zachte tikjes geven of een enorme - BENG! - en het mosquitohengeltje staat hoepelrond. Ik voel de vis beuken. Grote baars? Snoekbaars? Dan gaat de hengel nóg krommer en plotseling...








staat alles stil...

HUH?! Wat gebeurt hier?!

De vis heeft zich onder water ergens aan vastgezwommen, lijkt het. Ik probeer vanuit alle hoeken maar krijg er geen beweging meer in.
Na een tijdje moet ik het opgeven en even later sta ik met een gerafeld einde dyneema tussen m'n vingers! Balen want het was een mooie vis.


Ik vis verder en verspeel op hetzelfde stukje nóg een onderlijn. In dit hoekje vis ik niet meer!

Voorzichtig verder. Kleine tikjes en af en toe laat ik de worm gewoon even stilhangen. Knabbel, knabbel! Het ragdunne topje registreert het meteen.
Daarna blijft het weer stil, de worm blijkt nauwelijks geschonden...

Zo gaat het verder. Hééél voorzichtig aanbijten, nauwelijks merkbaar. Ik haak nog een visje maar dat lost voordat het in zicht is.

In rap tempo wordt het ondertussen donker. Jammer dat de zomer zo ineens voorbij lijkt; het heeft me toch weer een beetje overvallen.

Voordat ik niks meer kan zien besluit ik nog even mijn oude jachtstrandjes aan te doen. Misschien dat de baarzen zich daar ophouden nu het donkerder is geworden?

Ik knoei verder. Haak een baarsje...ja! ja! los....
Na tientallen worpjes herhaalt dit zich nog een keer.

Uteindelijk wordt het zo donker dat ik vrijwel op m'n gevoel sta te vissen. Ik zie nauwelijks nog waarheen ik werp en dat gaat wel eens héél anders dan ik had bedoeld!
Ik vis nog even door en kijk eens naar tijd; 20.42....


De zomer lijkt voorbij!

Dagen mét schubben!

Tja...ik weet niet wat dat is, de laatste tijd; ik hoef maar met een hengel aan de slag te gaan of er begint spontaan vis aan te hangen...
Niet dat het altijd van die grote jongens zijn - alhoewel ik niet mag klagen - maar vis vang ik! En dat is leuk.

Verontschuldigingen aan mijn groeiende lezersschare dus. Voor diegenen die dachten dat er alleen maar georeerd zou worden over visloze dagen in een troostend zonnetje met sigaar en buitenmaaltijden; u komt bedrogen uit!

Zaterdag was 't weer zo ver. In een leuk klein jachthaventje heb ik mij een beetje bekwaamd in het zogenaamde "dropshotten"; een oude vistechniek in een nieuw jasje.

Ik herinner mij de 70'er jaren waar wij de baarzen in het Hoornse Diep het leven zuur maakten met onze stukjes ingeknipte ventielslang op een blauwe aberdeenhaak gemonteerd. Een wartelloodje op de bodem om 't spul op z'n plaats te houden.
Soms probeerden we zelf iets met kleurtjes maar simpel was 't! En vangen! Tjongejonge zeg!

Als ik nu zulke baarzen en in die aantallen zou vangen als toen...ach!
We waren jong en beseften niet hoe bijzonder het was; tot vervelens toe baarzen vangen van ver in de 30 cm, sommigen over de 40.
Tuurlijk, ze worden nog gevangen. Groter ook nog wel. Maar in die aantallen? Ik heb het in ieder geval niet meer meegemaakt.

Hoe anders is het nu; de dropshottechniek wordt als een nieuwe vismethode aangeprezen, speciale hengels blijken hiervoor nodig (geloof het maar niet!), en kasten vol met de meest wilde kleuren shadjes liggen voor het grijpen.
Natuurlijk probeer ik ook wel uit. Maar waar begin je? Wat is nog functioneel en waar begint de waanzin van de marketingmachine van visland?

Ieder mag die grens voor zichzelf bepalen natuurlijk, maar wel goed om 's over na te denken.

Mijn visdagje was in ieder geval een fijne. De baarsjes en baarzen deden het weer best. Ik gebruikte een 3 grams spinhengeltje met wat dyneema + 20/00 fluorcarbononderlijntje. Ik heb wat kleine shadjes uitgetest maar er was één overduidelijke favoriet deze dag:


Grappig, al na één dag heb ik een groot vertrouwen in dit mini-shadje.
Het gaat vast en zeker vaker mijn haak versieren als baarsverleider.

Een mooie herfstmiddag...

Net weer thuisgekomen na een lange vismiddag. Een gloeiende kop van de najaarszon en héérlijk uitgewaaid. De bedoeling was het Twiske wederom met een bezoek te vereren, ditmaal echter op de fiets.

Nooit eerder gedaan. Raar eigenlijk. Ik werd eens meegenomen voor een wandeling daar door mijn vriendin Chelly. Eigenlijk heeft zij me het gebied onder de aandacht gebracht.

Al snel zag ik, tijdens die wandeling dat het een prachtig water was. Vaak zag ik ook vis zwemmen en jagen. Dan gaat het kriebelen bij mij.

Natuurlijk moest er een hengeltje mee en de eerste keren daarna was het – eerlijk gezegd – niet veel; ik moest het water nog leren kennen. Nog steeds als ik er kom is het zoeken naar de vis, maar inmiddels ken ik al wat leuke plekjes. Sinds vanmiddag weet ik het dus ook op de fiets te vinden. Het pontje over naar het NDSM-terrein en dan door Landsmeer. Een uurtje fietsen kost het me ongeveer – de (zoek)tocht méér dan waard.

Helaas is onze weersvoorspeller iets te optimistisch geweest over de wind. Als ik het IJ oversteek denk ik al “hoe zal dat gaan straks? kan ik nog wel werpen met deze wind?”
Voor alle duidelijkheid: ik heb een heel licht vliegenhengeltje mee, een drietje. Prachtig mooi met rustig weer maar vandaag had ik toch liever wat zwaarders bij me gehad. Vooruit, ik moet het er maar mee doen.

Ik vind een klein beschut plekje achter een gebouwtje en peuter wat langs kantjes en onder bruggetjes…zo turbulent de wind is, zo stil lijkt het ónder water te zijn; niets! Geen tikje!
Ik verkas en rijd langs de Oostkant van de plas. Werpen met de wind in de rug is toch wel het prettigst nu. Alhoewel..het valt niet mee! Plotselinge zijwind zorgt voor meerdere worpen die ik niet af kan maken omdat de leader over de lijn slaat. Dat soort ellende.
Op een strandje waar ik even naar een rietkraag gooi gebeurt het; als mijn microspinnertje terugkomt vanuit een achterwaardse worp blaast een windvlaag mijn spinner – pets! – tegen mij aan. Ik voel geen pijn maar de spinner zit wel vast. Voorzichtig voel ik met mijn hand over mijn achterhoofd en nek. Ik kan ‘m eerst niet vinden. Waaraan zit ik nou vast?!

Dan vind ik de spinner. Ik heb een soort gehaakt koordje om mijn nek hangen met daaraan een dito zakje. Erin zit een opvouwbare lepel van titanium, reuze handig voor de frequente outdoors-dinnerman. Het zakje is een creatie van – alweer – Chelly!

De haak heeft zich muurvast in het koordje genesteld en ik mag van geluk spreken. Je zult er maar staan met een haak diep in je nek. Lastig en pijnlijk onthaken zou dat zijn geweest.
Ik SMS maar even. “You saved my neck! Thanks!!!” Ze heeft nog niet door hoe letterlijk dit bedoeld was maar dat ga ik ‘r binnenkort vertellen.



Om een uur of zes begin ik honger te krijgen. Ik kook een pastamaaltijd en geniet die in het avondzonnetje. Het valt me op dat einde van de dag alweer nadert. Het gaat hard met de korter wordende dagen. Ik ben m’n mok vergeten en maak m’n pannetje schoon met water uit de plas. Dan kook ik ‘m even schoon en kan alsnog van de koffie genieten.

Vissen maar weer. Talloze stekjes doe ik aan die in het verleden vaak vis opleverden maar tevergeefs. Ik fiets de plas rond en in de schemering vis ik nog even in de jachthaven die Ard en mij donderdag 77 vissen bracht – wéér niks! Hoe is het mogelijk! Donderdag een topdag en nu niks! Voor de tweede dag geblankt!! Ik pak de boel in en probeer Landsmeer weer te vinden. Dat valt nog niet mee in het donker.

Maar uiteindelijk vind ik de molen weer aan de zuidkant van de plas. Met wat geploeter vind ik ook de pont weer terug.
Als ik daar moet wachten zie ik twee jongens aan het dropshotten. Ik heb ook loodjes en shadjes in de tas… Zal ik nog even?

Nee besluit ik. Het is genoeg geweest. Ik moet nog een flink eind voor ik weer in Zuid ben.
Een andere dag beter. Moe, zonder schubben maar zéér voldaan kom ik rond 22.15 weer bij m’n huis. Mijn doel is bereikt; genieten van de (voorlopig) laatste zonnige dag.
Morgen weer regen.

Een (zon)dag zonder schubben...

Vandaag een dagje met vriendin Maya op pad geweest.

Naar zee? Eh ja, leuk maarehh....heb je Spaarndam wel eens gezien?!? Vroeg ik (met in het achterhoofd die fantastische visdag met Ard, afgelopen donderdag).

Maya staat altijd open voor iets nieuws en dus ging er een licht spinhengeltje mee - naar Spaarndam - zoals u al begrepen had.

Het werd een heerlijke dag; Stukje rijden. Kopje koffie doen. Goed boek mee natuurlijk. Beetje rondgezworven met de auto, stukje gewandeld, de bermtoerist uitgehangen en verder redelijk lui geweest. Zoals dat, volgens Maya, hóórt op een echte zondag.
(niet dat zij zich normaliter daar iéts van aantrekt; intégendeel zelfs!)

Het hengeltje wat meeging is gebruikt. Dat wel. Er werd helaas geschut en dus mocht ik in de sluis niet vissen.
Het gemaal leek verlaten te zijn. Geen tikje op een spinner of shad gehad. Ik had het snel door; óók voor de vissen was het zondag. Voor de mijne wel ten minste!

Ik heb het bij m'n boek gehouden.

Een waardeloze dag!

Donderdag 2 september. Uitslapen is er vandaag niet bij. de wekker verjaagt Morpheus ruw om zes uur.

Ik rek me uit, inspecteer nog even de spullen die ik de vorige avond heb klaargezet:

Een vliegenlatje (#3) en een eigenbouw spinhengeltje uit de 80’er jaren gaan mee. Verder een net, rugzakje, wat brood, ’t spul om koffie te kunnen zetten en een zak vol forelbroodjes; een natuurlijk vervolg op mijn activiteiten van afgelopen zaterdag.

Wat microspinners natuurlijk, een paar vliegen en een regenjas. Een bui zullen we natuurlijk wel krijgen. Hoe kan het ook anders!

Ard ziet er akelig opgewekt en monter uit. Hij mag dan ook een dagje bij vrouw en kinderen vandaan en da’s natuurlijk altijd heerlijk.

Zoals we hadden afgesproken rijdt Ard naar het Twiske. Hij heeft een nieuwe gratis parkeerplek ontdekt zodat we een mooie lange wandeling wel op onze buik kunnen schrijven; binnen 5 minuten staan we al aan het water. Nog bedankt hè!

De zon is al op en wij doen een poging om in het jachthaventje rustig te vissen. Ard probeert z’n floretje en ik m’n vliegenhengel te vissen. Dat lukt niet bijster goed; de eerste worpen al begint een baarsje Ard te plagen en zet z’n floret in een klein bochtje. Mijn minispinners blijven ook niet ongemoeid maar gelukkig niet zo erg als bij Ard.

De baarzen laten ons niet met rust. De kleintjes roepen steeds maar hun grotere broertjes erbij en de hengels moeten steeds harder werken. Tijd voor koffiedrinken is er helaas niet bij!

Zoals ik al zei; ik werd niet zo erg geplaagd als Ard. Op een gegeven moment had Ard al 16 x een vis van z’n spinner moeten halen terwijl ik nog maar 4 keer last had gehad van vis.
Ik moet zeggen dat zo’n vliegenhengel met microspinner toch een stuk rustiger vist!

Ard blijft er gelukkig redelijk onaangedaan onder. Fijn want als Ard ook nog sjacherijnig zou worden…dat kunnen we er niet bij hebben!

Uit pure solidariteit pas ik m’n techniek aan. ’t Is zo sneu als je vismaat steeds moet werken en jij een beetje relaxt met de vliegensokje staat te zwaaien.
Ik doe een worm aan mijn microspinner maar dat werpt niet zo fijn. Geeft niet, onder de steigers (of er vlak tegenaan) zit de baars ook wel! Met de lijn tussen de vingers loop ik over de steigers. Af en toe een tikje, huppeltje. Je doet wat voor je vismaat. Gedeelde smart is halve smart, nietwaar?

Ik was de dag begonnen met vliegvissen maar met een micro-spinnertje. Roof-vliegvissen noemen we dat, geloof ik. Een ruiser, die ik ving heet vandaag dan ook “roof-ruiser”.
Nu ben ik óók nog aan het verticalen én met een wormpje. Het wordt steeds ingewikkelder deze dag. Inmiddels is het zo ver gekomen dat Ard en ik het er over eens worden dat dit nu “verticaal roof-vliegvissen met levend aas” heet.

Hoe het ook heet, het werkt wel! Ard is niet meer de enige die last van veel vis heeft. Af en toe roepen we even over de steigers naar elkaar of houden we even een vis omhoog om te laten zien dat we niet de enige zijn die last heeft van die beesten.
Ze worden ook nog eens lastiger en groter naarmate de dag vordert. We lachen er maar om…die gekke vissen!

Een forse roofruiser komt mij plagen en zelfs een baars die zó’n pens heeft dat ik het net óók nog nat moet maken. Nou fijn, dat gaat weer lekker ruiken in de auto straks!

Op de één of andere manier blijven we toch redelijk vrolijk. Zelfs als de snoekjes Ard meermalen bezoeken. Gelukkig zijn het niet van die héle grote vandaag!

We blijven roepen naar elkaar: 20! en jij?! 11! (half uurtje later) ikke 25! jij?! 18!

Zo gaat het maar door en ik probeer Ard’s leed te verzachten door ook te vangen en er maar een spelletje van te maken. Misschien krijgen we wel 100 vissen aan de haak, zuchten we. Het zou wat zijn!

Hé, ik heb er nu 29! roept Ard als ‘ie na een tijdje weer bij mijn plekje komt. 36! roep ik terug. Ard schrikt er van en probeert te laten zien dat het echt nog wel erger kan. Gelukkig is Ard ook met mij begaan...

Als het 45-32 staat gaan we koffiedrinken bij de auto en SMS’én onze vriend Ap even.

“Hebben al 77 vissen gevangen. Zijn door kunstaas heen en willen naar Goedvolk. Heb jij ’t adres bij de hand?”


Gelukkig krijgen we meteen een SMS-je terug. Nog bedankt Ap! Zonder jou hadden we veel langer moeten zoeken!

Na de koffie rijden we naar Goedvolk in Haarlem.
In zijn ongeduld om naar een rustiger viswater te komen geeft Ard een dot gas. De hete koffie vliegt in mijn kruis en de bekleding. Dat kon er ook nog wel bij!

Bij goedvolk kopen we beiden loodkopjes en shadjes in. Ik koop ook wat dropshotloodjes.

Ard weet nog wel een rustige plek in Spaarnedam. Klopt! Een half uurtje heerlijk rustig gevist en géén last van wat voor vis dan ook!

Ik krijg wel één tik op de hengel. Ard vertrouwt het niet helemaal en wil meteen verkassen.

Niet zo’n beste zet, blijkt! Verdorie! Bij de eerste inworp alwéér een baars en nóg een. Om moe van te worden, die beesten!

Eigenlijk is het die middag niet meer beter geworden. Méér en méér bleven die krengen ons plagen. We zijn maar een biertje gaan drinken om er ten minste even van af te zijn. Maar Ard moest nog rijden en meer dan één biertje zat er niet in. Dus….moésten we wel weer aan de bak.

In dat kleine sluisje vingen we zoveel baarzen dat onze teller op een gegeven moment op de 90 stond. Ik had het meeste pech en moest ook nog eens een snoekbaars van 68 cm van m’n lijn verwijderen. Gelukkig wil Ard mij wel even helpen met het onthaken.

“Als je dúrft terug te komen óf je broertjes óf zusjes dan doen we hetzelfde met je als die forellen van Harry!” siste ik. Het heeft geholpen! De verdere middag geen last meer gehad van snoekbaars!

Omdat we inmidels allebei een akelig pesthumeur hadden, dat snapt u, besloten we de sluiswachter, die onze Ap zo onvriendelijk bejegende laatst, nog even te plagen. Nog geen 30 seconden Ap! (we hebben geklokt!) En daar galmt over het water:

“We staan hier toch niet te vissen, hè?!?”

Nee! We mogen eindelijk naar huis! Riepen wij. De 100 is bereikt!!!

Niet helemaal waar overigens...100 op 4 na… Je ziet, zelfs dát lukte niet!
Al met al…een wáárdeloze visdag. Ard, toch bedankt voor alle steun. Je bent een echte vriend!

Na gedane arbeid...

Is het goed vissen. Zo blijkt in ieder geval.
Waar ik de laatste weken geen tijd en energie over had heb ik nu plots een hele week om te vissen. Heerlijk!

Al een tijdje stond het op het programma om vriend Harry eens te bezoeken. We schrijven regelmatig op hetzelfde forum en hadden elkaar alleen nog maar op de "digitale snelweg" ontmoet. Zaterdag 28 augustus komt daar verandering in; Harry organiseert een uitje voor de "Lichtervissen-mannen". Door allerlei omstandigheden kunnen andere forumleden niet komen zodat het een onderonsje wordt.

Een uitje op de Broekbeke te Geesteren is het doel. Een zgn. "forellenput".

Ooit, in een grijs verleden heb ik wel eens op een dergelijke vijver gevist. Dat was in België en op vakantie. Ik kon toen geen viswater in de buurt vinden en heb mij toen maar tot deze visserij gewend. Dat was indertijd een échte dag zonder schubben. Uiteindelijk ben ik toen mistroostig naar huis gefietst met een gerookte forel voor thuis en wat Belgisch bier achter de kiezen ter vertroosting, zwerend dat ik me nóóit, nee nóóit en te nimmer meer zou verlagen tot deze gedegenereerde vorm van aquariumvisserij.

Hoe anders zou deze dag verlopen. Harry haalt mij met de auto van het Station en al snel zitten we achter een Twents bakkie koffie. Ook een balletje gehakt gaat er wel in. De, in mijn ogen, wat kunstmatige visserij spreekt mij niet bijzonder aan. Liever zie ik vis toch "au naturel" zwemmen en moet ik meer moeite doen om de vis te zoeken. Hier wéét je dat ze er zitten; letterlijk kruiwagens vol!
Zijn ze daarom makkelijk te vangen? Niet per sé natuurlijk. Zeker niet als ik naar de vangsten om mij heen kijk. Gelukkig zijn er meerdere vijvers en hebben wij het geluk in de niet afgehuurde Grote vijver te mogen vissen met ook al weer de Grotere forellen. Het is hier zéér rustig godzijdank! Slechts één andere visser zit hier een flink eind verderop en zo blijven we dus verschoond van kantoor- en ander volk wat vissen verwart met het drinken van veel flesjes bier en bijbehorend gebral. Brrr!

Kortom: ik ken forellen meer van achter een plastic folieverpakking en in gerookte toestand dan in zwemmende staat. Tijd om daar iets aan te doen.

Voor deze middag heb ik een vliegenhengeltje #3 meegenomen, een mooi licht stokje.
Als ik Harry's verhalen hoor over de kracht van die grote forellen dan kon dat wel eens een tikje aan de lichte kant zijn. Ik merk het wel. Ik vis liever wat aan de lichte kant dan te zwaar waardoor een vis nauwelijks kan laten zien wat 'ie waard is.

Aan mijn leader bungelt vandaag een door Harry vervaardigde microspinner, bladmaat 14 mm. Deze gaat vandaag door mij getest worden. Ik ben benieuwd of er goed mee is te werpen met een drietje en ook of de leader niet te veel kinkt. Beide zaken blijken mee te vallen en na de eerste worpen worden we dan ook beloond met....een E-NOR-ME bak regen over ons heen. "Hier ben ik niet voor uit Amsterdam gekomen!" denk ik en vis gewoon door zolang het kan. Pas als de bliksemflitsen ons om de oren slaan lijkt het me verstandiger aan de koffie in de kantine voorrang te geven.

Koffie op? Da sta ik alweer buiten om te kijken wanneer het weer veilig is; ik wil geen moment van de kostbare vistijd te verspillen!
Harry en ik lopen door wat lichte regen naar de hengels toe en vissen door.
In no time voel ik weerstand, buigt de hengel diep door en.... @#%$@! blijkt vrijwel m'n hele leader verdwenen! Wat een knal zeg; dat belooft nog wat!

Ik repareer m'n leader met een stuk 16/00, knoop een nieuwe microspinner aan en sta even later alweer met een kromme hengel. Een mooie forel, zo'n 45 centimer, vecht voor wat 'ie waard is. Dat is héél wat. 't Lijkt of ik een klein karpertje op anabole steroïden aan de hengel voel trekken! Ditmaal weet ik de zaak heel te houden en kan de vis na een paar minuten landen.

We vissen door en vóór de regen is opgehouden ligt er nog een forel in het net; 60+ blijkt later en een derde volgt ook nog. Wát een middag en wát een sterke vissen!

Om een uur of vijf stoppen we er mee. Harry maakt thuis de forellen schoon en ik krijg een al eerder gerookt exemplaar mee. Die is inmiddels geconsumeerd en smaakte heerlijk!

Harry, bedankt voor deze topdag! Het was leuk je ontmoet te hebben. De volgende keer gaan we "wild" vissen, o.k?