Schubben uit een zakje....

Al een week hadden we een afspraak. Vanmiddag was het dan zo ver. Een eerste ontmoeting en een middagje vissen met René; één van de leden van het Lichtervissenforum.

Al een tijdje had ik nagedacht over een leuke bestemming om 's te proberen. Na overleg bleek dat we beide wel zin hadden om het jachthaventje van het Twiske eens aan te doen. In het verleden heb ik daar leuk gevangen, René kende 't eigenlijk niet maar was in voor iets nieuws. Ook zijn visserijactiviteiten hadden de laaste keren niet bijster veel opgeleverd, vertelde hij.

Ik moest vanmorgen nog wat boodschappen doen en heb er speciaal op gelet dat René's auto in ieder geval met een gezonde vislucht huiswaarts kon; broodjes makreel voor ons en verse spiering voor onze vermeende slachtoffers.

Helaas is er meer van de makreel genoten dan van de spiering. Na een uurtje of twee tevergeefs ons rubber en onze spierinkjes langs de steigers getikt te hebben besloten we voor de koffie te gaan.

Opgewarmd zijn we de omgeving van Oostzaan verder gaan verkennen naar slootjes waar eventuele snoekjes zich zouden kunnen ophouden. We houden de shadjes in de doos en schakelen over op een paar prachtige zelfgebouwde spinners van René. We vissen het slootje af tot het al weer schemerig wordt; het gaat veel snel voorbij!  René vangt drie leuke snoekjes.

                                         vakwerk van René!

                                          en de beloning!


Ben vangt ze niet en mag het vandaag doen met de eerder genoemde schubben uit een zakje. Geen ramp; het was een fijne middag!

Bedankt René voor de leuke middag. Zeker voor herhaling vatbaar!

The camera never lies... (blue memories)

Woensdag heb ik gevist met een paar vrienden van het lichtervissenforum.
 Een verslag? Nee, ga ik mij niet aan wagen; dat heeft Ap al mooi beschreven op www.lichtervissen.nl

Wel een zogenaamde "verloren foto" eentje die mislukt was door een lensprobleempje maar ik desalniettemin zó leuk vond dat ik 'm tóch even plaats. Ik heb de kleurtjes nog even wat verder bewerkt. Het leuke van de foto is dat het plezier er in te lezen is wat we hadden.

 Ap, sorry dat ik je in roze afdruk. Weet daar je het daar niet zo op hebt ;)  Maar ik heb er wat blauw ingegooid. Je moet maar zo denken; over een paar jaar zijn het allemaal " fine blue memories"!

lighting the (B)ass...

Aan het einde van de zondagmiddag een momentje gevonden om er toch even op uit te gaan. De hoofdpijn en grieperigheid die mij sinds gisteren plagen worden even genegeerd en ik schrijf mijzelf een vissessie voor.

"Zo mogelijk éénmaals daags. Gebruik bekend." grap ik in mezelf; jammer dat zoiets niet altijd een haalbare kaart is!

Na een 20 minuten gevist te hebben ontdek ik dat het een taaie visserij is. Slechts wat geknabbel aan mijn shadje en  echte aanbeten blijven uit. Ik haak een vis maar helaas lost die. Ik probeer wat plekjes, experimenteer wat met kleuren en, aangezien toch niets resultaat schijnt op te leveren vandaag, probeer ik 's wat anders:

Al een tijdje zitten in mijn kunstaasdoosjes 4 prachtige witte shadjes van het merk Behr. Eerlijk gezegd heb ik ze gekocht omdat ik ze zo mooi vond. Een superslecht argument natuurlijk; shadjes moeten gewoon vángen!

Soms vangt het ordinairste plastic terwijl de "state of the art" kunstaasjes het erbarmelijk laten afweten. Godzijdank heeft nog nooit iemand met enige zekerheid kunnen aantonen waaraan dat ligt; wat zóu er een hoop van de charme van het vissen verloren gaan! Een hoop minder te ouwehoeren en ongefundeerde onzin te spuien hadden we ook.

Om op de mooie witte shadjes terug te komen; ik ontdekte laatst dat ze een gaatje aan de achterzijde van het staartje hadden. Schijnt bedoeld te zijn voor mini breekstaafjes. Kan het nog gekker?

Maar ja...ik  schuw geen enkel experiment als het om vissen (en een aantal andere zaken in het leven) gaat. Dus vooruit maar; deze donkere middag wordt tijdelijk verlicht door een lichtgevende asshole...

Vertrouwen doe ik het nog niet; de shad heeft een actie die nauwelijks beter lijkt dan die van de gemiddelde tandenborstelsteel. Het lichtje is ook niet echt goed te zien. Jammer. Leek me nou net zo leuk!

Helaas kan 't de baars en snoek in de omgeving niet echt boeien. Ik krijg wel wat nazwemmers, net als op bijna alles wat ik probeer vanmiddag.


Redder van de dag bleek uiteindelijk nog de ouderwetsche worm. In dit geval aangeboden aan een dropshotmontage en zéér langzaam binnen gevist. Eén baars is mijn prijs.

Toch ben ik blij; lekker er uit geweest en de hoofdpijn is een stuk minder.

Krab en capucijners...

Afgelopen woensdag met Ap in de havens van Amsterdam gevist. Ap ving 2 leuke baarzen, ik moest het met een flinke krab doen die de worm als een lekker hapje zag.
Ondanks de regen, het verdwalen in het havengebied, een kribbige terreinbeheerder, het stoeien met parkeerautomaten en de karige vangst was het tóch leuk. Nog bedankt Ap!
Als troost voor onze karige vangsten hebben we ons laten verwennen in restaurant "la Falote".
Heerlijke capucijners met spek, uitjes, zilveruitjes en piccallili. Zo kreeg wat begon als een wat druilerige vismiddag toch nog een warm einde.

Grillig Goeree...

Gelukkig...het was een stuk droger vandaag. De hele nacht heeft het hier fors geregend. 

Huib, die ik vanmorgen zag, stond om 5 uur al te vissen. Helaas niets gevangen. Hij zag er wat bleekjes uit.

Ik heb uitgeslapen, lekker ontbeten en gevist. Het resultaat was hetzelfde: ook niets.

Eén klein baarsje in de haven van Middelharnis, nauwelijks groter dan mijn pink,  kwam nog boven water maar het mocht geen naam hebben vandaag.

Wat wel leuk was dat ik Leo ontmoette; een echte eilander die het laatste jaar graag op roofvis vist.

We hebben gezellig staan te kletsen, vissen en onze kunstaascollecties besproken. Ook hebben we wat materiaal uitgewisseld. Beide vingen we, u raadt het al...niks!

Leo, het was leuk je te ontmoeten!

Wel heb ik lekker gefietst, het eiland wat verkend en genoten van het weer. De zonsondergang was hier weer prachtig vanavond. Al met al een heerlijke dag en eindelijk eens weer ouderwets zonder schubben!

in de schaduw van de Watertoren...

Na gisteren een zéér grauwe en regenachtige dag te hebben uitgezeten was vanochtend het zonnetje er even
weer.
Welliswaar door een donker en woestbewolkte lucht heen, maar toch!

Ik had tijd om te vissen. Desnoods riskeer ik in zo'n geval een nat pak om een visje te vangen.

Vandaag besluit ik naar Dirksland te fietsen. Daarachter ligt een haventje waarover ik goede verhalen heb
gehoord. Snoek en baars wordt er goed gevangen. Inmiddels is ook de roofblei hier goed vertegenwoordigd.
Ik heb ze al zien jagen met forse v-sporen en grote klappen van hun staart

Ook hele scholen kleine roofblei zag ik vorige week. Wat een machtig gezicht; zo klein als ze zijn...nú al zijn het miniatuur-rooftorpedootjes! Zilveren schichten die al snel tot de schrik van menig klein visje zullen uitgroeien.

Voor ik ga vissen doe ik even de hengelsportzaak van Dirksland aan, gelegen aan de voet van de Watertoren.
Graag wil ik nog wat meer kennis van het eiland en de vismogelijkheden opdoen en ook kom ik terug om er wat Hornetplugjes te kopen die ik er vorige week zag. Het was me al opgevallen dat deze zaak een opvallend groot en goedgekozen assortiment aan kunstaas aanbiedt. Dat is ook niet zo verwonderlijk, ontdek ik later; de eigenaar zelf is een fantiek roofvisvisser die met aanstekelijk enthousiame over z'n passie vertelt

Ook Huib die vanmorgen in de zaak staat is méér dan een verkoper. Ook hij is een gepassioneerd visser en jaagt graag op baars. Ik krijg een stoel aangeboden en koffie. Echte ouderwetse pepernoten zijn er ook. Die laatste heb ik zó lang niet meer gezien dat ik ze in eerste instantie niet herken en denk dat ze voor de hond zijn. Als ik ze eenmaal geproefd heb ben ik er niet meer bij weg te slaan.

We wisselen ervaringen uit, bewonderen elkaars hengeltje en testen wat klein kunstaas in de testbak (!) die buiten staat opgesteld. Michel, die er ook bij is, demonstreert wat favorieten en geeft mij een paar kleine
kunstaasjes. Het ene is een soort geel torretje wat een échte killer moet zijn, het andere een aasje voor het verticalen, verzwaard met tungsten en prachtig afgewerkt. Ik ben er erg blij mee. Nogmaals zéér bedankt Michel!

Hoe gezellig dan ook, uiteindelijk moet er toch gevist worden.

Het weer buiten was al grauw bij mijn vertrek uit Battenoord maar heeft zich nu getransformeerd tot iets wat totaal omgekeerd evenredig is met het klimaat binnenin hengelsportzaak "de Watertoren; koud en nat. Bah!

Mijn vuurrode regenbroek, waar ik onlangs al een paar woorden aan vuilmaakte is niet mee en en de jas kan hier ook niet tegenop. Huib heeft gelukkig een ruim assortiment regenkleding hangen en een kwartiertje later verlaat ik geheel in stijl en waterdicht het pand.

Dankzij de uitstekende uitleg met behulp van Google Earth en de getekende kaartjes van Huib vind ik moeiteloos mijn bestemming; de Sas van Dirksland; een pittoresk en onlangs geheel gerestaureerd sluisje en inmiddels een monument.

Het kleine ratelplugje en het nieuwe gele torretje leveren hier niet op. Als ik later het Behr mini-shadje maar weer eens inzetlukt het wél; een klein snoekbaarsje komt even boven water kijken. Daarna volgen nog een aantal baarzen. Zeven rovers vang ik. De roverhoofdman komt heftig protesterend en kopschuddend boven water. Mooi hoor!

Dan vang ik nog zo'n mooie gestekelde glasoog en dan wordt 't tijd. Ik heb vanmorgen mijn brood vergeten en dat begint te knagen.
De locale cafetaria biedt uitkomst. Een patatje smaakte zelden zo goed. Brandsstof voor de fietsmotor.

Op de terugweg nog even langs de Watertoren.  Er zijn wat plannen gemaakt voor morgen. Benieuwd of dát gaat lukken; het dak van de caravan wordt de hele avond al betrommeld door het grote regenmonster...

Op de fiets...

Zoals aangekondigd wilde ik graag terug naar Goeree-Overflakkee.
Helaas is het eiland niet makkelijk toegankelijk. Treinen komen er niet. Wel kun je naar Rotterdam en dan met metro en bus verder. Al met al een heel gedoe. Zeker met een hoop gereedschap bij je.
Het was gisteren nog prachtig weer en ik besloot de fiets te pakken.

Mijn hengeltje aan de stang gebonden, rugzakje met visspullen om en een zware tas met divers gereedschap en eten voorop mijn oude fiets vertrok ik gisterochtend uit Amsterdam. Bovenstaande foto was dan ook een deel van mijn uitzicht gedurende de lange tocht.

Sloten, Lijnden, langs Schiphol, Hoofddorp, Nieuw-Vennep, Abbenes, Buitenkaag, Sassenheim, Warmond, Leiden, Voorschoten, Leidschendam, even uitrusten!

Dan verder langs Den Haag, Delft, Schipluiden (met héél veel dank aan Jan – de vriendelijke visser die met mij meereed en mij de weg wees!), Maasland, Maassluis en over met de pont naar Rozenburg. Vervolgens over Voorne-Putte naar Hellevoetsluis waar blijkt dat er – zoals de ANWB-routeplanner had aangegeven – helemáál geen pontje meer gaat tussen Hellevoetsluis en Middelharnis... dát valt vies tegen!

In de inmiddels snel oprukkende schemer zoek ik de Haringvlietdam.

In het donker arriveer ik in Stellendam op Goeree-Overflakkee.

Ik zoek naar licht in het duister maar dat gaat verre van makkelijk; allereerst is de bewegwijzering verre van compleet zodat ik op de gok verder moet rijden en hoop op een bordje dat de richting naar “Melissant” aanwijst.

Daarbij komt nog dat elke straatverlichting na Stellendam is verdwenen en de maan als een dun oranje sikkeltje de inktzwarte lucht slechts sfeerrijk decoreert. Normaliter zie ik uitstekend in het donker maar hier moet mijn gezichtsvermogen het ook tegen afleggen. De bordjes die ik passeer zijn zelfs niet meer leesbaar, zó donker is het hier. Een sterrehemel die ongekend mooi en helder is blijkt de keerzijde van de medaille.

Regelmatig gebruik ik 't lampje in mijn GSM om iets te lezen en ik vind zowaar het begeerde bordje naar Melissant. Inmiddels wordt het behoorlijk fris. Ook het wegdek laat zwaar te wensen over; de locale agrariërs zijn midden in hun aardappeloogst en laten flinke kluiten klei van de wagens vallen. Mijn zicht reikt nauwelijks verder dan het schijnsel van de koplamp van mijn fiets en ik beland twee keer in de berm door zo'n puist op de weg. Gelukkig slaag ik er in om overeind te blijven al scheelt het één keer niet veel.

Na een aantal kilometers volg ik een bocht in de weg. Het lijkt wel of het hier nog donkerder wordt. Ook de stilte is ongekend. Eénmaal wordt die echter op zeer onaangename wijze verscheurd door de overijverige erfhond van de enige boerderij die ik hier passeer. Een paar angstige momenten en wat kilometers verder versmalt de weg nog meer en zie ik een hek opdoemen. Ik haal mijn lampje tevoorschijn en zie een groot donkerbruin bord wat aangeeft “de Slikken van Flakkee”.

                                   niet echt "mijn ding" ...

Het blijkt het begin van een natuurgebied te zijn. Wilde paarden en Heckrunderen zwerven hier rond, zo blijkt. Best leuk maar om in het aardedonker op een Heckrund te stuiten is geen ervaring waar ik op zit te wachten. Het lijkt me ook geen doorgaande weg. Ik moet terug.

Na een tijd kom ik weer bij de bocht en zie dat ik een klein weggetje gemist heb. Proberen maar dan.

Wat later zie ik de lichten van een autoweg en kort daarna wordt zelfs Melissant bereikt. De laatste loodjes zijn weer 't zwaarst maar ook Dirksland wordt gehaald. Net voor Nieuwe Tonge heb ik 't geluk dat ik in het schijnsel van een toevallig passerende auto het bordje “camping het Anker” niet mis. Ik sla af en rol met enigszins pijnlijke knieën even later het terrein op van deze vakantieplek. In het donker vind ik de caravan van Madelon waar ik een paar dagen hoop te blijven. Het inmiddels 21.45 en naast opluchting maakt ook een licht triomfantelijk gevoel zich van mij meester; ik heb het gehaald!   

Vissen op Goeree...

Vanaf vrijdag tot vandaag ben ik op Goeree-Overflakkee geweest. De bedoeling was om te vissen en te luieren. Meer geluierd dan gevist. Maar ook verkend. Vissen zonder hengel maar met de fiets.
Ondertussen heb ik mijn ogen en oren al goed de kost gegeven. Helaas moest ik i.v.m. een afspraak vandaag terug naar Amsterdam; ik wilde allerminst weg.
Na morgen keer ik dan ook zo spoedig mogelijk op het Zuid-Hollandse schiereiland terug!

Een uitgebreider verslag volgt hier binnenkort. Wat foto's gaan alvast hierbij.

De eerste vismddag was wat verwarrend. Ik had een lokale weekvergunning gekocht, werd door een hengelsportzaak naar de haven van Oude Tonge verwezen... Mag je echter in de haven van Oude Tonge vissen? U raadt het al...

Uiteraard gaf ik het niet zomaar op. Kwam achter Oude Tonge achter een sluisje terecht en heb daar intensief alle veelbelovende plekjes afgevist. Helaas leek 't land der vissen even desolaat als mijn uitzicht boven water:
 

Vangst:  nihil dus. Ik hoop binnenkort op een visrijker verslag zodat ook mijn naam aldus in steen vereeuwigd mag worden:

                    Voorlopig zijn we echter nog ver verwijderd
                             van dergelijke wapenfeiten.

                       Voor nu wel te rusten. Ik ga dromen.
                                Van veel en grote vissen


                                               ***

at the end of the rainbow....

                     

Tegen het einde van de middag heb ik nog even tijd om een hengeltje uit te gooien. Daar hoef ik op een dag als vandaag niet lang over na te denken; ik heb ernstig behoefte aan frisse lucht!

Helaas is die frisse lucht  donkergrauwgrijs. De regenradar maakt daar prachtige lichtblauwe vlekken van; een wel érg optimistische weergave van het weerbeeld.

Ondanks dat ik weet wat dit lichtblauw inhoudt laat ik mij niet weerhouden, het KNMI spreekt bovendien van lichte motregen dus ’t zal wel meevallen.

Helaas…als ik beneden bij de fiets sta is de motregen die binnen wel leek mee te vallen veranderd in een licht verergerde variant. Ik zucht en stap op mijn fiets; de behoefte aan vissen is te groot om te negeren. Dan maar nat!

Ik word op mijn wenken bediend; zodra ik de weg ben overgestoken en zo’n 200 meter gereden heb wordt de kraan weer iets verder opengedraaid. Mijn broek begint nu inmiddels verzadigd te raken

Onverzettelijk rijd ik door. Ik troost mij met de redenering “ik ben nu tóch al nat, erger kan het niet worden”.

Voor diegenen die het zich mochten afvragen:  Ja, ik heb een hekel aan regenbroeken!

Altijd al gehad ook. Mijn huidige exemplaar – en dat komt er dan nog bij – is ook nog eens van een zódanig fluorescerend knetterrood dat ik toch altijd wel een beetje de gedachte heb dat mensen, zodra ze mij zien aankomen, een clownsact met hengel en fiets verwachten.

Nee, dank u beleefd!

Ik rijd met mijn  spinghengeltje richting Nieuwe Meer; mijn succesvolste baarsjachtgronden van de laatste tijd. Zeker als het om de iets grotere exemplaren gaat.

Wat shadjes heb ik bij me. Wormen ook. Dat laatste bleek een goede keuze.

Als ik op de plaats van bestemming ben aangekomen. Loop ik voorzichtig langs een ponton waar zo’n 2,5 tot 3,5 meter water staat. Ik klap de beugel open en het shadje begint aan zijn afdaling door het zeer heldere water. Ik zie een trillend staartje. Steeds dieper en steeds vager.

Net als ‘ie uit het zicht dreigt te verdwijnen zie ik er nog het silhouet van een baars overheen schuiven. Ik tik lichtjes omhoog en sta meteen met een kromme hengel; een lekker begin vandaag!

Even later blijkt de eerste baars een 30+ er te zijn. Mooi hoor!

Ik vis verder en zie meteen een aantal baarzen omhoog schieten. Weer zit m’n shadje meteen vast aan een leuke baars. Een bonusbaars, denk ik maar.  Al vaker haakte ik hier een mooie vis die bij het omhoog komen een aantal vriendjes meenam. Bij de tweede worp bleef het dan meestal stil. Alsof ze compleet verdwenen waren.

Nu gebeurt dat pas na twee baarzen. Ik vis nog 10 minuten door en vervang daarna mijn shadje door twee forse wormen. En weer herhaalt de geschiedenis zich. Net zoals bij mijn vorige visdagen was het meteen na de wormtruc weer prijs.

Nu volgt de één na de ander 4, 5, 6… elke worp is raak! Prachtig om te zien hoe ze heftig protesteren als ze uit de diepte omhoogkomen.

Dan een losser. Het blijft even stil daarna.

Ik gooi wat verder, laat de loodkop met wormen goed afzinken en blijf na hooguit twee meter te hebben binnengevist vast zitten. Net als ik begin te balen dat ik vastzit voel ik dat de bodem begint te zwemmen. Dan een ruk en een aantal meters lijn wordt snel van de spoel gescheurd. Dit is geen baars of anders een superbaars!  Zó’n kromme mosquito heb ik nog niet eerder gezien!

Ik win wat lijn en de vis neemt weer terug. Dat gaat een aantal keren door en ik begin wel erg nieuwsgierig te worden wat dit voor vis is…

Op ondiep water weet je snel meer maar deze plek is bijna 4 meter diep! De vis komt soms mee en scheurt dan weer een aantal meters van de lijn. De slip staat dicht zover ik dat durf (en dat is veel).

Na zeker 3 minuten begint zich een onmiskenbare vorm af te tekenen; lang en groen…ja hoor! Een snoek - en geen kleintje ook - heeft zich aan de wormen vergrepen. Blij dat ik mijn grotere net heb meegenomen. Gaat deze passen?

De snoek blijft héél even liggen en ’t is net of er ergens de bel voor de tweede rond heeft geluid, zó plotseling is íe weer weg. Wat een energie heeft ie nog! Ik ben helemaal verrast!

Voor m’n voeten zwemt íe onder het ponton waar ik op sta. Ik blokkeer ‘m zo goed en kwaad als me dat lukt. De hengeltop buigt naar het water….in het water!  Dan…een sprint, een krachtexplosie die ik niet meer achter deze vis gezocht had. Ik voel de dyneemalijn onder hoge spanning onder water ergens langs schuren. Dat duurt nog een paar seconden en dan veert de hengel terug….

’t Is over!  Ik baal dat ik geen fotootje heb van toe ‘ie even stil lag. Had ook echt m’n beide handen en m’n concentratie nodig, maar toch….  Op zo’n moment wens je samen met een vriend te vissen.

Eventjes wil ik stoppen. Dit was al een prachtig avontuur. En ik voel mij verzadigd.

Maar het is nog zo lekker buiten en ook mooi! Als ik een beetje bij zit te komen van mijn avontuur met de snoek valt mij op dat de lucht wel heel mooi aan het kleuren is. De ondergaande zon zet de lucht in roze tinten.

Ik maak mijn eerste foto’s van de lucht om 18.44 en blijf kijken en verwonderen. Met de minuut veranderen de kleuren nu.

Verderop regent het en een vage roze reuzenregenboog spant zich over het meer.

Ik schiet meer foto’s als ‘ie wat helderder wordt. Achteraf kan ik met behulp van de camera nagaan dat het maar drie minuten duurde, die regenboog. Op dat moment was ik eventjes de tijd kwijt.

Achter mij is de lucht inmiddels nog feller gaan kleuren. Het vlamt door de lucht en ik blijf fotograferen totdat

piep! piep! piep!  Geheugenkaart vol.  GDR#$%rr!!!

In sneltreinvaart wis ik wat foto’s. Daar gaan herinneringen, memorabele momenten, vriendinnen, alles wat niet zéér bijzonder is wordt rücksichtlos gewist! En wéér schiet de camera….

Zelfs het water lijkt nu rood te kleuren. Om het er goed op te krijgen moet ik op mijn buik op de natte grond gaan liggen.

De laatste minuten zie ik hoe de lichtintensiteit heel snel afneemt todat…poef! uit!  En donker…ineens! 

Ik voel hoe koud ik geworden ben. Ik rijd naar huis en lees op de mail een bericht van een vriendin die óók heeft gefotografeerd vanuit haar woning aan de andere kant van Amsterdam (bij ’t IJ) Zéér bijzondere zonsondergang!  (ook daar dus)

Dit was een bijzonder moment wat ik niet graag had willen missen.

Jammer genoeg zijn de enkele foto’s van de baarzen die ik had niet bijzonder scherp.

En de luchten? Kijk zelf maar!

(voor een vergroting kun je even de foto's aanklikken)

Ik bedenk het nu achteraf pas. Was het helemaal vergeten te vermelden, zó onder de indruk was ik; er is ook nog gevist na de snoek. In totaal ving ik 13 leuke baarzen. Wát een tópdag eigenlijk, hè?

Zilveren rovers...

Vandaag had ik het geluk te mogen vissen met een paar vrienden in de Biesbos. Na lang wikken en wegen besloot ik de ultralichte swingtiphengel mee te nemen. Al wat ik had verwacht - niet dit!
Ik ving, naast wat voorns en baars ook dit prachtige visje; de roofblei. Geen grote exemplaren, maar wel schitterende felle roofvisjes. Voor mij een nieuwe vissoort.

Je moet klein beginnen, zegt men altijd. Bij deze dan.  Ik ving er 10 en die gaan nu hun mama halen.
Mij hoor je niet klagen!