vrijdag 6 juli 2012

Terug van weggeweest




Onverminderd blijft mijn harderhonger knagen aan stemming en gemoed. De gestreepte vissen lieten zich duidelijk minder zien dan de voorgaande weken. Zouden het echt zúlke snelle leerlingen zijn? Heeft met het warmere weer en de toegenomen drukte langs de kanten de harderpopulatie zijn toevlucht genomen tot wat rustiger stekken? Ik weet het niet!


Mijn arts schreef voor: "vistijden twee maal daags anderhalf tot 2 uur, liefst in de vroege ochtend en late avond". Iets waaraan ik mij strikt pleeg te houden. Soms doe ik er nog een schepje bovenop, zoals vanochtend.


Fred is een van de vissers die ik regelmatig rond het IJ tegenkom en heeft even één a twee spaarzame uurtjes over om te vissen. Ook hij is besmet geraakt met het virus. Ik krijg een SMS-bericht en kom, zoals beloofd, even langs met een paar vlokdobbertjes en wat kleine spulletjes voor een succesvolle harderjacht. Ik heb geen hengel meegenomen maar Fred blijft aandringen dat ik die toch ophaal. Er zit niks anders op; hij is een voorstander van aanschouwelijk onderwijs. Daar kan ik 'm geen ongelijk in geven. Zién zegt soms meer als 1000 woorden. Ik zeg nog dat ik meedoe vanwege de gezelligheid maar er eigenlijk niet veel van verwacht; de laatste keren was 't niks! 


Terug dus, de hengel, opgedroogd van de voorgeschreven ochtendsessie, opgehaald. Ik maak zijn hengel ook klaar (Fred is een routinier in het snoekbaarsvissen maar heeft wat minder ervaring met deze tak van sport).  Al snel gaat het lekker; naast de brasems zien we ook...HARDER!  Eerst ééntje en dan meer. Ze zwemmen heen en weer langs de kant. Vaak zien we twee, drie vissen. 


Al snel komen onze dobbertjes tot leven en zien we vaker grote schimmen rond onze vlokken. Bij mijn buurman volgt een snelle wegtrekker en wordt een gat in de lucht geslagen. Dat herhaalt zich een paar keer en ook ik mis. Soms...zit het gewoon tegen,


Fred moet er vandoor want afspraken roepen. Maar niet vóór mij op een grandioze manier van dienst te zijn. Hij ziet mij spoelen met een flesje (Tanguaray Gin 47,3 %) en da's natuurlijk niet voor niks. Ik ben een liefhebber maar de eerste G&T wordt toch ook bij mij zeer zelden vóór 17.00 genuttigd. 


verdoving...

Desgevraagd leg ik uit: ik heb een afgebroken kies en een bijkomende ontsteking. Zelf heb ik al geshopt op internet - zoals onze overheid dat stimuleert - en de beste kaakchirurg die ik kon vinden gecontacteerd en bereid gevonden mij te helpen. Tot 16 juli zou het eventjes doorbijten zijn.

Eén telefoontje echter en het is geregeld; om 15.oo kan ik terecht in een chique kliniek.
Zó werkt dat; connecties zijn soms handig. Thanks again mate!

's Avonds ben ik al weer in staat, met behulp van wat paracetamol welliswaar, een kleine hardersessie te doen. Ook nu wordt het spannend!
Rond 22.00 heb ik nog net voldoende licht om mij goed te installeren. Al vrij snel zie ik zo'n 10 meter voor mij uit de kenmerkende staart van een harder. Na het aantal uren wat ik de laatste weken heb gespendeerd aan observeren en vissen staat de hardersensor tamelijk scherp afgesteld. Geen twijfel mogelijk; écht harder! Ze zijn er weer!!


Ik vis met het lampje (beschreven in mijn blog van 24 mei: http://dagenzonderschubben.blogspot.nl/2012/05/glow-in-dark.html



Het lampje beweegt. Daar gaat het al! Ik voel de harderhonger in mijn lijf. Desnoods blijf ik straks achter met trillende handen een verscheurde lijn, een uitgebogen haak of de anticlimax van een dood gewicht met schubben dat brasem heet... maakt niet uit; ik wil actie!


Voor en na: Tiemco 8089 en de kracht van 72 cm harder!


 Nadat ik aantik voel ik meteen een massief gewicht. De vis wordt wakker en een aantal seconden klinkt het gekrijs van de Young centrepin door de lucht. Veel mooiere geluiden zijn mijn vissersoor niet bekend. De haak, die achteraf bij controle toch vlijmscherp bleek te zijn, lost....




Even zit ik stil. Stilte en teleurstelling een paar seconden om het te verwerken. Ik grijns toch en probeer het opnieuw en opnieuw en mis en los...   (zucht)


Waren het gisteravond de zwanen en futen die mij in grote getale kwamen plagen, vanochtend vroeg de áfwezigheid van harder en later weer missers. Ook nu lukt het niet.


Ik zit nog even. Vang een voorn en hobbel naar huis. Beetje napijn. Die kies of die harder die ik loste... wat is het ergste? Ik weet het wel! 

7 opmerkingen:

  1. Hallo Ben,

    Wederom een mooi verhaal.
    Tja wat doet het meeste pijn?
    Jou kennende denk ik toch wel de geloste harder.

    Veel sterkte in deze moeilijke tijd.

    Groeten,
    Hans

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja Hans, "tough life" met zo'n koorts! Goede gok wel, haha!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hi Ben,

    Nog geen halucinaties van de koorts? ;-)
    Is het een idee om op zoek te gaan naar een dunstelige haak die een hoge trekkracht heeft. Het haken/penetreren van de harde harderbek moet dan makkelijker gaan. Of deze haken er zijn is de vraag of anders heel voorzichtig drillen. Was weer een boeiend relaas.

    Grtx, FER

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zal Jerry eens vragen of hij een haak weet. De Drennan superspecialist is bij mij nog nooit uitgebogen maar heb dan ook nog nooit een harder gevangen. Mooi verhaal Ben.

    vrgr Klaasjan

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Die Drennan superspecialist haak is bij mij ook nog nooit uitgebogen, Klaasjan.
    De weerhaakloze variant bevalt mij tot nu toe als beste. Ik denk dat ik daar toch mee door ga.

    (voor alle duidelijkheid: de uitgebogen haak op de foto is een Tiemco 8086)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ben Kooi, ik vroeg mij af hoe groot en zwaar kan een harder worden.

    Met nieuw schierig groet Sander

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Sander. Ik heb daar zeker wel een idee over.
    Kom ik in een van de volgende stukjes op terug, oké? ;)

    BeantwoordenVerwijderen