Het zakje en de Zeelt...

Dinsdag. Het is half vier als ik nog even kan vissen. Ik ben onderweg naar mijn (tijdelijk) vaste plekje waar ik al enige karpers verspeelde aan struweel en sterkte.

Sterkte van de karper en juist het ontbréken daarvan op de haakknoop. Ik heb me voorbereid, beide lijnen vervangen en hoop eerder gemaakt fouten te kunnen vermijden.
Eigenlijk is de plek niet goed voor zo’n lichte visserij. Net te veel takken en onderduikadresjes voor de karper. ’t Is vragen om moeilijkheden…
Wat doe ik dus? Juist…ik zit er weer!

Deze plek heeft al bewezen goed te zijn voor een karpertje af en toe maar ’t is niet het eerste waar ik naar op zoek ben. Ik heb een doel, dit visjaar. Een soort zelfopgelegde missie bijna. Een doel dat Zeelt heet.

Zeelt, mysterieus mooie vis, juweel van de sloten en vanwege z’n kracht ook wel
“de groene karper” genoemd. Een naam die ik graag in ere houd!

Da’s dan ook precies de reden waarom ik graag met wormen en slakjes vis, een geliefd voedsel van deze vis. Mestpiertjes kweek ik zelf en de slakjes zoek ik gewoon op in het gras en op de (onderwater)planten.

Vandaag gaat na een half uurtje de “telefoon”; de swingtip klimt snel de lucht in en blijft gestrekt staan. Rustig hef ik de hengel…meneer Zeelt, bent u daar?

De hengel kromt op een zwaar gewicht. Verder is het even stil.
Dat blijft helaas zo, er zwemt niets aan de andere kant van de hengel. Ik kan het even niet geloven; zo’n voorbeeldige aanbeet en dan toch….
Grond? Zit ik vast?!

Voorzichtigheid is altijd geboden. Het is in het verleden al meerdere keren voorgekomen dat de grond toch achteraf bleek te kunnen zwemmen…en goed ook!

Helaas, helaas! Ik wijs met mijn hengel naar de plek waar mijn lijn in het water verdwijnt en trek voorzichtig aan de lijn. Langzaam komt er beweging in het zaakje en na voorzichtig trekken land ik mijn eerste uitwas van de consumpiemaatschappij anno 2010; een plastic zakje. Keurig voorin gehaakt.

Verder vissen. Opnieuw een aanbeet. Opnieuw vast ook! Maar slechts even.
Ik vermoed dat het koppeltje wormen op de haak dermate vitaal is dat ze ook ónder water de grond in willen. Ik snijd de uitstekende delen af met mijn zakmes en prik die ook op de haak. Mooi compact kluitje krijgen we zo… Waarschijnlijk zijn mijn kansen bij het aanslaan ook iets beter geworden op deze manier. Ik hoop het van harte!

Niet lang daarna sla ik op net zo’n aanbeet als de eerste. De reactie is ex-plo-sief!
Een kolk en een klap op het water zoals ik nog niet vaak eerder meemaakte. Ik zie een deel van een vis even boven water uitkomen.
Het water begint te kolken op de plek waar de vis gehaakt is en met verbazing zie ik toe hoe de vis vecht. Eerst bonkend, dan langzaam naar links vergezeld van dat prachtige getik naast mijn oor van de Penn. Plotseling draait de vis en komt recht op mij af met een snel schot. Ik heb moeite om de lijn onder spanning te houden.
Vlak voor mijn neus, heeft de vis beslist, wil ‘ie het uitvechten. Het water kolkt en bruist als de vis omhoog komt.
Ik sta verbaasd. Ik had iets groters verwacht en hield ook meer rekening met een redelijk grote karper dan dat wat ik nu te zien krijg. Een zeelt. Ik zie nét genoeg om ‘m duidelijk te herkennen en als meneer mij zijn visitekaartje heeft overhandigd -zo lijkt het wel - vind ‘ie ’t nodig een poging te doen de 10 meter sprint voor zeelten iets scherper te stellen. Wát een kracht en wát een snelheid! Prachtig! Ik ben zwaar onder de indruk!
De haak wordt thuisbezorgd. Netjes voor mijn voeten. Als ruil voor het spektakel heeft de zeelt mijn wormen meegenomen. ’t Zij hem (of haar) van harte gegund!
Groei er maar lekker van. Mijn tijd komt nog!