Vanavond, na het eten, nog even kunnen vissen. Mijn plek waar ik vorige week ben lekgestoken door de knutjes ziet er levenloos uit. Het voelt meteen niet goed.
Ik schiet wat hennep en kleine gekiemde mung-boontjes op m’n plek
Na zo’n 20 minuten later nog geen tikje op de swingtip gezien te hebben weet ik genoeg. De vis lijkt niet echt aan het azen.
Aan een andere zijde zie ik een zonnetje op de kant staan. Dat lonkt behoorlijk.
Wind op ’t kantje ook, mooi.
Als ik aankom blijkt het gras ter plekke uitbundig versierd te zijn met een bloementapijt. Een feestje om te zien.
Ook zie ik vis, maar alleen in het oppervlak zie ik brasem en karper zwemmen.
Naarmate de schemer meer vordert lijkt de vis actiever te gaan azen. Héél voorzichtige belletjes af en toe…
Mijn hoop neemt toe maar blijkt al snel tevergeefs. Ook deze avond beroert nog geen trilling de swingtip. Wat ís dat toch, de laatste tijd?
Vertrouwen en volharden, dat zal wel nodig zijn de komende dagen.
Ik schenk koffie in, steek een sigaar op en zie de ondergaande zon de plas in een laatste warm licht dompelen.
Ik zie een vliegvisser, die het ook moeilijk heeft hier. Maak een praatje en rijd naar huis. Tevreden wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten