dinsdag 22 juni 2010

Sigaar en Swingtip...


Een sigaar en de swingtip. Ik hóór u denken; wat heeft dát met elkaar te maken?!

Niks eigenlijk; en toch ook weer alles. In mijn optiek ten minste.

Waarom heb je enerzijds “dry fly-puristen” die hun neus ophalen voor zoiets ordinairs als een mestpiertje en anderszijds vissers die slechts dan pas menen te vissen achter een vaste stok en een pennetje?
En vissers die een klein bergstroompje onbewogen voorbijwandelen maar een onhoudbare drang ervaren zodra er maar een bootje naar zee vertrekt. Dit, om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Zoveel mensen, zoveel manieren van vissen. En dus ook zoveel manieren van beleven.

Er is iets wat ons raakt, wat ons hart sneller doet kloppen als we ons weer naar de waterkant begeven. Een verlangen naar een beleving. Een heel nieuw avontuur misschien. Verwachtingsvol uitkijken wat we nu weer gaan tegenkomen Of opnieuw naar die éne speciale plek waar het ooit gebeurde… een rendez-vous met de vis zogezegd.

En als je dan op je plek zit, en aan het vissen bent dan kan het gebeuren dat je iets voelt. Een soort ontspanning die langzaam over je komt en waarbij alle zorgen van de wereld even niet meer lijken te bestaan. Misschien kent u dat ook? Misschien zegt het u niks. Ik zei het al; zoveel mensen, zoveel manieren van beleven.

Om zo’n mooi en - om voor mezelf te spreken – meditatief moment te bekronen steek ik graag een sigaar op.
Nee, niet zo’n kleintje.
Eén die past bij het moment en waarmee je rustig een klein uurtje rooksignalen kunt geven. En altijd, bijna altijd denk ik dan even aan mijn opa.
Een man die érg genoot van zijn sigaar en – op zíjn manier – van het leven.

Hij heeft, voor zover ik weet, nooit een hengel aangeraakt in zijn leven, of…het moeten die van mij zijn geweest.
Om even te bewonderen. Of om te keuren bij een aankoop. Alhoewel zelf geen visser deed ‘ie dat toch met aandacht. Hij heeft blijkbaar altijd erg veel plezier in mijn vissende acitiviteiten gehad. Talloze hengels heb ik van ‘m gehad en elk jaar de sportviskaart. Dat was elk jaar weer zijn kado.
Talloze avonturen heb ik met ‘m gedeeld als ik weer thuiskwam. Soms ging ‘ie ook mee.

Je zou rustig kunnen stellen dat ik zonder mijn niet-vissende opa nooit de sportvisser zou zijn geworden die ik nu ben. Misschien vis ik wel op dezelfde manier als ik anders zou hebben gedaan (al zullen we dat natuurlijk nooit weten). Maar mijn beleving van het geheel is anders. Mijn set herinneringen en associaties die er bij komen kijken zijn mede door hem bepaald.

En dáár hoort, u begrijpt ’t al, die sigaar bij!

5 opmerkingen:

  1. Hee,

    Leuke verhalen. Geweldig om te lezen! Ga zo door!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als ik een "lekkere sigaar" ruik, denk ik aan mijn vader!
    Hij kon ook zo genieten van de sigaar, en dan inderdaad onder speciale omstandigheden. Een mooi stil plekje aan de waterkant, of een andere fraaie plek in de natuur.
    Van hem heb ik het vissen en het vooral het genieten.

    Prachtig stukje Ben!

    groet,
    Bas

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je weet heel boeiend te schrijven Ben, ik geniet met volle teugen.

    Ap

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Diepe teugen mag Ap, maar niet met de sigaar ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ben,

    Weer een mooi verhaal!

    Groeten, Jurriën

    BeantwoordenVerwijderen