Net weer thuisgekomen na een lange vismiddag. Een gloeiende kop van de najaarszon en héérlijk uitgewaaid. De bedoeling was het Twiske wederom met een bezoek te vereren, ditmaal echter op de fiets.
Nooit eerder gedaan. Raar eigenlijk. Ik werd eens meegenomen voor een wandeling daar door mijn vriendin Chelly. Eigenlijk heeft zij me het gebied onder de aandacht gebracht.
Al snel zag ik, tijdens die wandeling dat het een prachtig water was. Vaak zag ik ook vis zwemmen en jagen. Dan gaat het kriebelen bij mij.
Natuurlijk moest er een hengeltje mee en de eerste keren daarna was het – eerlijk gezegd – niet veel; ik moest het water nog leren kennen. Nog steeds als ik er kom is het zoeken naar de vis, maar inmiddels ken ik al wat leuke plekjes. Sinds vanmiddag weet ik het dus ook op de fiets te vinden. Het pontje over naar het NDSM-terrein en dan door Landsmeer. Een uurtje fietsen kost het me ongeveer – de (zoek)tocht méér dan waard.
Helaas is onze weersvoorspeller iets te optimistisch geweest over de wind. Als ik het IJ oversteek denk ik al “hoe zal dat gaan straks? kan ik nog wel werpen met deze wind?”
Voor alle duidelijkheid: ik heb een heel licht vliegenhengeltje mee, een drietje. Prachtig mooi met rustig weer maar vandaag had ik toch liever wat zwaarders bij me gehad. Vooruit, ik moet het er maar mee doen.
Ik vind een klein beschut plekje achter een gebouwtje en peuter wat langs kantjes en onder bruggetjes…zo turbulent de wind is, zo stil lijkt het ónder water te zijn; niets! Geen tikje!
Ik verkas en rijd langs de Oostkant van de plas. Werpen met de wind in de rug is toch wel het prettigst nu. Alhoewel..het valt niet mee! Plotselinge zijwind zorgt voor meerdere worpen die ik niet af kan maken omdat de leader over de lijn slaat. Dat soort ellende.
Op een strandje waar ik even naar een rietkraag gooi gebeurt het; als mijn microspinnertje terugkomt vanuit een achterwaardse worp blaast een windvlaag mijn spinner – pets! – tegen mij aan. Ik voel geen pijn maar de spinner zit wel vast. Voorzichtig voel ik met mijn hand over mijn achterhoofd en nek. Ik kan ‘m eerst niet vinden. Waaraan zit ik nou vast?!
Dan vind ik de spinner. Ik heb een soort gehaakt koordje om mijn nek hangen met daaraan een dito zakje. Erin zit een opvouwbare lepel van titanium, reuze handig voor de frequente outdoors-dinnerman. Het zakje is een creatie van – alweer – Chelly!
De haak heeft zich muurvast in het koordje genesteld en ik mag van geluk spreken. Je zult er maar staan met een haak diep in je nek. Lastig en pijnlijk onthaken zou dat zijn geweest.
Ik SMS maar even. “You saved my neck! Thanks!!!” Ze heeft nog niet door hoe letterlijk dit bedoeld was maar dat ga ik ‘r binnenkort vertellen.
Om een uur of zes begin ik honger te krijgen. Ik kook een pastamaaltijd en geniet die in het avondzonnetje. Het valt me op dat einde van de dag alweer nadert. Het gaat hard met de korter wordende dagen. Ik ben m’n mok vergeten en maak m’n pannetje schoon met water uit de plas. Dan kook ik ‘m even schoon en kan alsnog van de koffie genieten.
Vissen maar weer. Talloze stekjes doe ik aan die in het verleden vaak vis opleverden maar tevergeefs. Ik fiets de plas rond en in de schemering vis ik nog even in de jachthaven die Ard en mij donderdag 77 vissen bracht – wéér niks! Hoe is het mogelijk! Donderdag een topdag en nu niks! Voor de tweede dag geblankt!! Ik pak de boel in en probeer Landsmeer weer te vinden. Dat valt nog niet mee in het donker.
Maar uiteindelijk vind ik de molen weer aan de zuidkant van de plas. Met wat geploeter vind ik ook de pont weer terug.
Als ik daar moet wachten zie ik twee jongens aan het dropshotten. Ik heb ook loodjes en shadjes in de tas… Zal ik nog even?
Nee besluit ik. Het is genoeg geweest. Ik moet nog een flink eind voor ik weer in Zuid ben.
Een andere dag beter. Moe, zonder schubben maar zéér voldaan kom ik rond 22.15 weer bij m’n huis. Mijn doel is bereikt; genieten van de (voorlopig) laatste zonnige dag.
Morgen weer regen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten