Het stof is er af...

Stof op mijn hengels en molens. De laatste maanden lág dat er. Echt!
Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak.

De laatste maanden  nauwelijks tijd gehad om te vissen of.. zelfs maar aan vissen te denken.

Hoe fijn is het dan om er op uit te kunnen gaan op zo'n fantastisch mooie dag als afgelopen zaterdag. Helemaal als je je dagen hebt kunnen voorbereiden en de voorpret dus al geweldig was.

Niets werd aan het toeval overgelaten; het nylon werd vernieuwd, vers brood ingekocht en de tas meermalen gecontroleerd.

Vrijdagavond voelde ik me zeer onrustig. Het vis- of schoolreisjesgevoel stak als vanouds in alle heftigheid weer de kop op; ik kon de slaap niét vatten. Terwijl René om 08.30 of eerder op de stoep zou staan lag ik om 02.00 nog te draaien.

Schubbenkoorts dus!  Een lichte verhoging welke zich meester van mij maakt voorafgaand aan belangrijke of zeer verwachtingsvol naar uitgekeken visdagen. Zoals sommige artiesten iedere avond nerveus blijken te zijn voor een optreden, dan heb ik zoiets voorafgaand aan het betreden van de "arena der schubben".  Het zal altijd wel zo blijven vrees ik. Ik verzoen met maar met dit lot; er bestaat erger.

De visdag zelf dan:  Die begint wat rommelig. We rijden bijna verkeerd op de snelweg. Krijgen gelukkig wat hulp van de wakker gebelde verkeersdienst (dank aan "the fabulous Mrs. C" :) die ons weer op het juiste pad krijgt. Dán kunnen we de juiste parkeerplaats aan het Twiske niet vinden en komen uit bij de parkeerplaats bij Den Ilp. Eigenlijk ook prima maar mijn kennis van het gebied lijkt ook wat verstoft; door een navigatiefoutje laat ik ons een complete strafexercitie lopen, mét bepakking. Het schaamrood staat mij op de kaken als ik er nog aan denk.
Achteraf kunnen we er wel om lachen maar ik moet bekennen lichtelijk sjacherijnig te worden toen ik ons putje niet kon vinden. Wél hebben we hierdoor even kunnen genieten van de mooie omgeving én ... de eerste zonnebadende salamander op het fietspad. Dat hadden we toch ook niet willen missen?

 Als we eindelijk zitten te vissen in het steeds warmer wordende zonnetje wil ik eerst koffie. Een sigaar lust ik ook wel maar die is helaas niet present.

Ik strooi wat korsten maar zie nog weinig activiteit. Ook onze dobbers staan een tijdje onberoerd. Ik ga wat experimenteren en hoop dat de ruisvoorns wat dieper te vinden zijn. Ik vervang de vlok door een tiental maden en stel mijn dobber op zo'n 70 cm. Ik gooi vlak tegen de rieten aan de overkant en dan duurt het niet lang meer. Tik! Tik! en weg... 3, 4 seconden wel. Ik zet de haak en het Fairplay hengeltje laat zien dat 'ie ondanks het stof 't nog niet verleerd is; een prachtige buiging voor de eerste ruisvoorn wordt gemaakt.

Stel je voor: je eerste vis van het jaar en dan meteen zo'n gouden jongen. Een hoofdprijs! Mijn dag kán meteen niet meer stuk! Dat gebeurt ook niet want even later vang ik er nogmaals een en die is nog wat groter.

René oefent ook maar mist een aantal keren bij het aanslaan.  Uiteindelijk lukt het wel en mag zijn nieuwe vintagehengel (een 70-er jaren Mitchell Dubourgel 1-4 gram ofwel "de ultieme spaghettistok") laten zien wat 'ie waard is. Daar genieten we allebei van: 34 cm ruisvoorn aan een prachtig licht stokje.

 

De vissen hielden het hierna voor gezien. Wij en het zonnetje nog niet. Heerlijk zitten kletsen, een soepie gemaakt en tegen drieën werd het kamp weer opgebroken. Binnenkort hopelijk weer meer visavonturen; het was te lang geleden!

René ook zéér bedankt voor je goede gezelschap. Het was als vanouds gezellig!