at the end of the rainbow....

                     

Tegen het einde van de middag heb ik nog even tijd om een hengeltje uit te gooien. Daar hoef ik op een dag als vandaag niet lang over na te denken; ik heb ernstig behoefte aan frisse lucht!

Helaas is die frisse lucht  donkergrauwgrijs. De regenradar maakt daar prachtige lichtblauwe vlekken van; een wel érg optimistische weergave van het weerbeeld.

Ondanks dat ik weet wat dit lichtblauw inhoudt laat ik mij niet weerhouden, het KNMI spreekt bovendien van lichte motregen dus ’t zal wel meevallen.

Helaas…als ik beneden bij de fiets sta is de motregen die binnen wel leek mee te vallen veranderd in een licht verergerde variant. Ik zucht en stap op mijn fiets; de behoefte aan vissen is te groot om te negeren. Dan maar nat!

Ik word op mijn wenken bediend; zodra ik de weg ben overgestoken en zo’n 200 meter gereden heb wordt de kraan weer iets verder opengedraaid. Mijn broek begint nu inmiddels verzadigd te raken

Onverzettelijk rijd ik door. Ik troost mij met de redenering “ik ben nu tóch al nat, erger kan het niet worden”.

Voor diegenen die het zich mochten afvragen:  Ja, ik heb een hekel aan regenbroeken!

Altijd al gehad ook. Mijn huidige exemplaar – en dat komt er dan nog bij – is ook nog eens van een zódanig fluorescerend knetterrood dat ik toch altijd wel een beetje de gedachte heb dat mensen, zodra ze mij zien aankomen, een clownsact met hengel en fiets verwachten.

Nee, dank u beleefd!

Ik rijd met mijn  spinghengeltje richting Nieuwe Meer; mijn succesvolste baarsjachtgronden van de laatste tijd. Zeker als het om de iets grotere exemplaren gaat.

Wat shadjes heb ik bij me. Wormen ook. Dat laatste bleek een goede keuze.

Als ik op de plaats van bestemming ben aangekomen. Loop ik voorzichtig langs een ponton waar zo’n 2,5 tot 3,5 meter water staat. Ik klap de beugel open en het shadje begint aan zijn afdaling door het zeer heldere water. Ik zie een trillend staartje. Steeds dieper en steeds vager.

Net als ‘ie uit het zicht dreigt te verdwijnen zie ik er nog het silhouet van een baars overheen schuiven. Ik tik lichtjes omhoog en sta meteen met een kromme hengel; een lekker begin vandaag!

Even later blijkt de eerste baars een 30+ er te zijn. Mooi hoor!

Ik vis verder en zie meteen een aantal baarzen omhoog schieten. Weer zit m’n shadje meteen vast aan een leuke baars. Een bonusbaars, denk ik maar.  Al vaker haakte ik hier een mooie vis die bij het omhoog komen een aantal vriendjes meenam. Bij de tweede worp bleef het dan meestal stil. Alsof ze compleet verdwenen waren.

Nu gebeurt dat pas na twee baarzen. Ik vis nog 10 minuten door en vervang daarna mijn shadje door twee forse wormen. En weer herhaalt de geschiedenis zich. Net zoals bij mijn vorige visdagen was het meteen na de wormtruc weer prijs.

Nu volgt de één na de ander 4, 5, 6… elke worp is raak! Prachtig om te zien hoe ze heftig protesteren als ze uit de diepte omhoogkomen.

Dan een losser. Het blijft even stil daarna.

Ik gooi wat verder, laat de loodkop met wormen goed afzinken en blijf na hooguit twee meter te hebben binnengevist vast zitten. Net als ik begin te balen dat ik vastzit voel ik dat de bodem begint te zwemmen. Dan een ruk en een aantal meters lijn wordt snel van de spoel gescheurd. Dit is geen baars of anders een superbaars!  Zó’n kromme mosquito heb ik nog niet eerder gezien!

Ik win wat lijn en de vis neemt weer terug. Dat gaat een aantal keren door en ik begin wel erg nieuwsgierig te worden wat dit voor vis is…

Op ondiep water weet je snel meer maar deze plek is bijna 4 meter diep! De vis komt soms mee en scheurt dan weer een aantal meters van de lijn. De slip staat dicht zover ik dat durf (en dat is veel).

Na zeker 3 minuten begint zich een onmiskenbare vorm af te tekenen; lang en groen…ja hoor! Een snoek - en geen kleintje ook - heeft zich aan de wormen vergrepen. Blij dat ik mijn grotere net heb meegenomen. Gaat deze passen?

De snoek blijft héél even liggen en ’t is net of er ergens de bel voor de tweede rond heeft geluid, zó plotseling is íe weer weg. Wat een energie heeft ie nog! Ik ben helemaal verrast!

Voor m’n voeten zwemt íe onder het ponton waar ik op sta. Ik blokkeer ‘m zo goed en kwaad als me dat lukt. De hengeltop buigt naar het water….in het water!  Dan…een sprint, een krachtexplosie die ik niet meer achter deze vis gezocht had. Ik voel de dyneemalijn onder hoge spanning onder water ergens langs schuren. Dat duurt nog een paar seconden en dan veert de hengel terug….

’t Is over!  Ik baal dat ik geen fotootje heb van toe ‘ie even stil lag. Had ook echt m’n beide handen en m’n concentratie nodig, maar toch….  Op zo’n moment wens je samen met een vriend te vissen.

Eventjes wil ik stoppen. Dit was al een prachtig avontuur. En ik voel mij verzadigd.

Maar het is nog zo lekker buiten en ook mooi! Als ik een beetje bij zit te komen van mijn avontuur met de snoek valt mij op dat de lucht wel heel mooi aan het kleuren is. De ondergaande zon zet de lucht in roze tinten.

Ik maak mijn eerste foto’s van de lucht om 18.44 en blijf kijken en verwonderen. Met de minuut veranderen de kleuren nu.

Verderop regent het en een vage roze reuzenregenboog spant zich over het meer.

Ik schiet meer foto’s als ‘ie wat helderder wordt. Achteraf kan ik met behulp van de camera nagaan dat het maar drie minuten duurde, die regenboog. Op dat moment was ik eventjes de tijd kwijt.

Achter mij is de lucht inmiddels nog feller gaan kleuren. Het vlamt door de lucht en ik blijf fotograferen totdat

piep! piep! piep!  Geheugenkaart vol.  GDR#$%rr!!!

In sneltreinvaart wis ik wat foto’s. Daar gaan herinneringen, memorabele momenten, vriendinnen, alles wat niet zéér bijzonder is wordt rücksichtlos gewist! En wéér schiet de camera….

Zelfs het water lijkt nu rood te kleuren. Om het er goed op te krijgen moet ik op mijn buik op de natte grond gaan liggen.

De laatste minuten zie ik hoe de lichtintensiteit heel snel afneemt todat…poef! uit!  En donker…ineens! 

Ik voel hoe koud ik geworden ben. Ik rijd naar huis en lees op de mail een bericht van een vriendin die óók heeft gefotografeerd vanuit haar woning aan de andere kant van Amsterdam (bij ’t IJ) Zéér bijzondere zonsondergang!  (ook daar dus)

Dit was een bijzonder moment wat ik niet graag had willen missen.

Jammer genoeg zijn de enkele foto’s van de baarzen die ik had niet bijzonder scherp.

En de luchten? Kijk zelf maar!

(voor een vergroting kun je even de foto's aanklikken)

Ik bedenk het nu achteraf pas. Was het helemaal vergeten te vermelden, zó onder de indruk was ik; er is ook nog gevist na de snoek. In totaal ving ik 13 leuke baarzen. Wát een tópdag eigenlijk, hè?