Op de fiets...

Zoals aangekondigd wilde ik graag terug naar Goeree-Overflakkee.
Helaas is het eiland niet makkelijk toegankelijk. Treinen komen er niet. Wel kun je naar Rotterdam en dan met metro en bus verder. Al met al een heel gedoe. Zeker met een hoop gereedschap bij je.
Het was gisteren nog prachtig weer en ik besloot de fiets te pakken.

Mijn hengeltje aan de stang gebonden, rugzakje met visspullen om en een zware tas met divers gereedschap en eten voorop mijn oude fiets vertrok ik gisterochtend uit Amsterdam. Bovenstaande foto was dan ook een deel van mijn uitzicht gedurende de lange tocht.

Sloten, Lijnden, langs Schiphol, Hoofddorp, Nieuw-Vennep, Abbenes, Buitenkaag, Sassenheim, Warmond, Leiden, Voorschoten, Leidschendam, even uitrusten!

Dan verder langs Den Haag, Delft, Schipluiden (met héél veel dank aan Jan – de vriendelijke visser die met mij meereed en mij de weg wees!), Maasland, Maassluis en over met de pont naar Rozenburg. Vervolgens over Voorne-Putte naar Hellevoetsluis waar blijkt dat er – zoals de ANWB-routeplanner had aangegeven – helemáál geen pontje meer gaat tussen Hellevoetsluis en Middelharnis... dát valt vies tegen!

In de inmiddels snel oprukkende schemer zoek ik de Haringvlietdam.

In het donker arriveer ik in Stellendam op Goeree-Overflakkee.

Ik zoek naar licht in het duister maar dat gaat verre van makkelijk; allereerst is de bewegwijzering verre van compleet zodat ik op de gok verder moet rijden en hoop op een bordje dat de richting naar “Melissant” aanwijst.

Daarbij komt nog dat elke straatverlichting na Stellendam is verdwenen en de maan als een dun oranje sikkeltje de inktzwarte lucht slechts sfeerrijk decoreert. Normaliter zie ik uitstekend in het donker maar hier moet mijn gezichtsvermogen het ook tegen afleggen. De bordjes die ik passeer zijn zelfs niet meer leesbaar, zó donker is het hier. Een sterrehemel die ongekend mooi en helder is blijkt de keerzijde van de medaille.

Regelmatig gebruik ik 't lampje in mijn GSM om iets te lezen en ik vind zowaar het begeerde bordje naar Melissant. Inmiddels wordt het behoorlijk fris. Ook het wegdek laat zwaar te wensen over; de locale agrariërs zijn midden in hun aardappeloogst en laten flinke kluiten klei van de wagens vallen. Mijn zicht reikt nauwelijks verder dan het schijnsel van de koplamp van mijn fiets en ik beland twee keer in de berm door zo'n puist op de weg. Gelukkig slaag ik er in om overeind te blijven al scheelt het één keer niet veel.

Na een aantal kilometers volg ik een bocht in de weg. Het lijkt wel of het hier nog donkerder wordt. Ook de stilte is ongekend. Eénmaal wordt die echter op zeer onaangename wijze verscheurd door de overijverige erfhond van de enige boerderij die ik hier passeer. Een paar angstige momenten en wat kilometers verder versmalt de weg nog meer en zie ik een hek opdoemen. Ik haal mijn lampje tevoorschijn en zie een groot donkerbruin bord wat aangeeft “de Slikken van Flakkee”.

                                   niet echt "mijn ding" ...

Het blijkt het begin van een natuurgebied te zijn. Wilde paarden en Heckrunderen zwerven hier rond, zo blijkt. Best leuk maar om in het aardedonker op een Heckrund te stuiten is geen ervaring waar ik op zit te wachten. Het lijkt me ook geen doorgaande weg. Ik moet terug.

Na een tijd kom ik weer bij de bocht en zie dat ik een klein weggetje gemist heb. Proberen maar dan.

Wat later zie ik de lichten van een autoweg en kort daarna wordt zelfs Melissant bereikt. De laatste loodjes zijn weer 't zwaarst maar ook Dirksland wordt gehaald. Net voor Nieuwe Tonge heb ik 't geluk dat ik in het schijnsel van een toevallig passerende auto het bordje “camping het Anker” niet mis. Ik sla af en rol met enigszins pijnlijke knieën even later het terrein op van deze vakantieplek. In het donker vind ik de caravan van Madelon waar ik een paar dagen hoop te blijven. Het inmiddels 21.45 en naast opluchting maakt ook een licht triomfantelijk gevoel zich van mij meester; ik heb het gehaald!